Even een update.. leuke dagen gehad !!

Daar ben ik weer, zit nu in de bieb in Redondela mijn verslagje te tikken. Internetcafé´s zijn nog steeds ver te zoeken maar goed, wordt beter. Sinds gisteren ben ik weer alleen onderweg, was een lange etappe (32,5 km), maar wel erg fraai. Vanaf Mougas ben ik langs de kust naar Baiona gelopen en doorgelopen naar Freixo, ten zuiden van Vigo. De laatste kilometers waren steil bergop, maar veel in de schaduw en werkelijk schitterende vergezichten. Kortom: genieten van voor tot achter. Aangekomen in Freixo dacht ik in eerste instantie de Refugio niet te kunnen vinden en de moed zonk enigszins in mijn schoenen omdat ik dan verder had moeten lopen naar Vigo en daar een duur pension had moeten zoeken. Maar neeeee, te vroeg geoordeeld. Een stukje verder op de route kom ik langs de voormalige bibliotheek en daar is de refugio. Olé. Nu bellen.. met 3 woorden Spaans vocabulaire is dat zowaar een hele prestatie om dan de persoon aan de andere kant van de lijn kenbaar te maken waar je bent en dat je van de refugio gebruik wilt maken. Maar goed, is gelukt. Eerst 2 telefoontjes met Luis (de amigo van de Peregrino´s) en vervolgens belde zijn vrouw, Christina, terug met een paar woordjes Engels. Kwam voor de bakker, er is iemand onderweg met de sleutel. Voor ik er erg in had, stond er een ouder mannetje voor mijn neus die vanalles in het Catalaans aan het vertellen was en pas na 5 minuten vroeg hoe goed ik het Catalaans machtig was.. Niente dus, maar met wat goede wil is het dan toch gelukt. Eerst eten.. Kreeg de beschikking over een pak spaghetti en een blik perziken.. dat werd dus gekookte spaghetti met perziksaus en stukken perzik. Als ik nu zeg dat ´t lekker was gelooft me dat geen mens, maar toch is ´t waar. Op het moment dat ik klaar was met eten, kwam ´t manneke terug met een pakje tomatensaus (hoezo mosterd na de maaltijd? Tomatensaus na de pasta! :-) ). Maar goed bedoeld en ook nog een stokbrood erbij. Vervolgens werd me uitgelegd waar ik dan kon slapen en hoe e.e.a. verder functioneerde. Na het wassen (er was geen douche.. :-| ) heb ik wat geschreven en gelezen en gepuzzeld. De onderhoudsploeg was ondertussen aan het werk en met één van hen heb ik nog een praatje gemaakt zo goed en zo kwaad als ´t kon.
Rond half 8 kwam ´t manneke weer met een heel verhaal. Ik dacht in eerste instantie dat hij kwam afrekenen, maar nee.. hij kwam me ophalen omdat de folklore-dans- en zanggroep kwam repeteren. Hmm. Dus weer de hele zaak opruimen en wegwezen. Vervolgens werd ik meegenomen naar het hoogste punt van de gemeente Vigo (la punto mas alto de Bigo..) en naar een natuurparkje, allebei erg mooi en zeeeer de moeite waard. Op het laatste station hebben we nog een drankje gehad en een praatje gemaakt, de waard sprak wat Duits, dat scheelt.
Terug bij de Refugio was Luis, de herbergvader, ook aanwezig en hij vroeg meteen of ik mee wilde eten en voetbal kijken (Barcelona tegen Real Madrid). Vrienden van hem waren er ook en met wijn en olijven en chips erbij werd de eerste helft aanschouwd. Erg gezellig moet ik zeggen. In de rust werd het hele circus verhuisd naar het huis van Luis en Christina, zij wonen in een huis met prachtig uitzicht over de baai van Vigo, ge-wel-dig. Daar ging de TV weer aan en werd het eten geserveerd, vergezeld van een paar heerlijke wijntjes en Galicische Brandy. Het was erg gezellig en bijzonder om mee te maken, vooral om als volledige vreemdeling zo geweldig mooi te worden opgenomen in het dagelijks leven van de lokale bevolking.
Rond half 12 werd ik terug gebracht naar de refugio en werd ik geïnstalleerd in de danszaal. Redelijk geslapen, eerst op een aerobicmatje en later op de bij elkaar geschoven banken.
Rond 7 uur dan opgestaan en op mijn gemakje alles opgeruimd en gegeten. Nadat ik om 8.15 uur de sleutel in de brievenbus heb gegooid, vergezeld van een donativo, komen Luis en Christina net aanrijden met de auto. Ze vragen of ik wil meerijden, maar ik loop liever, dus afscheid nemen en op weg. Super leuk!
De weg naar Vigo verloopt voorspoedig en al snel ben ik midden in de stad. Daar mis ik ergens een pijltje en terwijl ik met de kaart mijn weg loop te zoeken, hoor ik achter me: hé Bart!, het is Luis met de auto (dit is geen toeval meer..) en hij vraagt me om verderop bij de kruising even te wachten. Vanaf daar loopt hij met me mee en vertelt nog het één en ander. Ook regelt hij nog een stempel van de Amigos de Peregrinos de Vigo en we drinken nog een kopje koffie samen. Verderop nemen we afscheid en ga ik weer verder, een mooie verdere etappe volgt. Onderweg bedenk ik me, dat dit nu echt datgene is wat deze wegen zo bijzonder maakt, daar waar je het niet verwacht komt uit een onverwachte hoek een gebeurtenis te voorschijn en maakt van elke situatie iets bijzonders.
Puur genieten, dat is wat ik graag wil delen.

Tot zover, over 4 daagjes ben ik alweer in Santiago en heb er dan ruim 275 km op zitten. Samen met Marieke loop ik er dan nog ruim 90.. de voetjes zijn goed bezig :-)

Groetjes en tot gauw allemaal !!